De dag waarvan je hoopt dat hij nooit zal komen
Het moeilijkste van een hond hebben vind ik persoonlijk het moment dat je afscheid van de hond moet nemen. Normaliter overleef je je huisdier, maar soms gaat de mens die de hond verzorgt en begeleidt eerder.
Het is iets wat we in beide situaties graag voor ons uit schuiven, maar toch wel heel zinvol om over na te denken.
Je hond wordt ouder en alles gaat niet meer zo makkelijk, dat is bij mensen natuurlijk ook zo. Hier passen we dingen op aan, we verhogen het bed, een traplift een rollator noem maar op. Maar wat passen we aan voor de hond?
Het is een geleidelijk proces en ineens zie je dat hij moeite heeft met in of uit de auto springen, het opstaan gaat lastiger, je ruikt het aan zijn adem, ziet het aan de haren. Je hond is een senior. Dat vraagt om aanpassingen. Dit is heel hond afhankelijk natuurlijk en het is iets waarbij ik graag met je meekijk en van je advies voorzie.
Afscheid van je hond
Maar na een periode van ouder worden, ziekte of een verdrietige gebeurtenis is er dan toch een afscheid. En daar is ook veel om over na te denken.
Laat je de hond een natuurlijke dood sterven en begeleid je dat of kies je voor euthanasie?
Doe je dat thuis of bij de dierenkliniek?
Laat je je hond alleen of blijf je erbij en mogen de eventuele andere dieren uit het gezin ook afscheid nemen?
Wat doe je na het overlijden?
Laat je de hond cremeren, resomeren, begraaf je de hond in je eigen tuin of op een dierenbegraafplaats, of laat je de hond na euthanasie bij de dierenarts ter destructie achter?
Heb je daar vragen over of zou je daar graag met me over van gedachten wisselen? Dan nodig ik je van harte uit.