Het samenleven en samenwonen met een hond kan soms heel wat impact hebben op een gezin. Waar men vol enthousiasme, wel dan niet, goed overwogen aan een hond begon kan dat ontaarden in veel pijn, onmacht, frustratie, onbegrip en verdriet.
Leuk een pupje, zo’n lief knuffelig bolletje wol die uiteindelijk gaat puberen en waarvan je misschien wel eens denkt, waar ben ik ooit aan begonnen.
Of die “geredde” hond uit het buitenland, de hond uit de broodfok of een herplaatser omdat iemand de hond niet kan bieden wat hij nodig heeft. De hond met een “rugzakje”.
De hond die door wat voor reden dan ook een trauma op heeft gelopen en in het gedrag aanzienlijk veranderd is en niet meer de hond is die hij altijd was.
En ja er zijn zelfs depressieve honden waarvoor het leven constant spannend en angstig is.
Je probeert je hond te begrijpen, begeleiden, te steunen, je roept hulp in hoopt die manier te vinden om het fijn met elkaar te hebben.
Soms is alles zo optimaal mogelijk geregeld en aangepast voor je hond maar nog lijkt het niet genoeg.
Er zijn mensen die veilige ruimtes creëren, de ramen afplakken, zorgen dat de hond niet alleen is, gaan naar een gedragsdierenarts, geven medicijnen, ontvangen geen bezoek meer thuis en halen alles uit de kast wat mogelijk is. Ze zetten zich voor 100 procent in om het hun hond zo comfortabel mogelijk te maken, maar het gedrag blijft.
Het steeds maar afvragen, wat doe ik fout? Wat mis ik? Wat zie ik over het hoofd? Maar vooral, hoe kan ik mijn hond helpen?
De buitenwereld heeft alle oplossingen vaak al klaar, je moet hem harder aanpakken, straffen, meer met voer werken, gewoon laten janken en blaffen, dan leert ie het wel. Houdt vanzelf op.
Maar wat nou als je zo niet met je hond wil omgaan?
Stelt iemand je ooit de vraag, wat doet dat met jou? Wat heb jij nodig? Wat kan ik voor jou doen? Een vraag van mens tot mens.
Oprechte interesse en de bereidheid om te luisteren.
Er is veel verdriet, vooral stil verdriet van mensen over hun honden die het moeilijk hebben, overleden zijn, of afgestaan voor adoptie. Verdriet wat er is, maar lijkt of het er niet mag zijn.
Zich niet meer durven uit te spreken hierover. Het onbegrip. Het is immers toch maar een hond?
Ik zou voor die mensen een avond willen organiseren met gelijkgestemden. Waar loop je tegen aan? Wat heb je nodig? Of wil je alleen maar je verhaal eens kwijt?
Waar kan ik je bij ondersteunen, of een luisterend oor bieden? Het lucht op om erover te praten.
Hou mijn Facebook pagina in de gaten voor een avond hierover.